Recensie orgelconcert Bolsward

Rudolf Nammensma schreef voor de Leeuwarder Courant een recensie van het orgelconcert dat Minne Veldman gaf in de zomerserie van de Martinikerk te Bolsward op dinsdag 29 juni 2010.

Minne Veldman heeft het in de vingers

Op veertienjarige leeftijd begeleidde hij zijn eerste kerkdienst en twee jaar later gaf hij zijn eerste orgelconcert. Maar wie denkt dat de in het Groningse Sauwerd geboren Minne Veldman,inmiddels dertig, alleen iets heeft met het orgel heeft het fout. Hij heeft zich tevens ontwikkeld tot een veelgevraagd dirigent, onder andere van het Christelijk Urker Visserskoor. En verder componeert en arrangeert hij en geeft hij zijn eigen bladmuziek uit.

Niet voor niets was er gisteren bij de ingang van het concert een stand ingericht, ook met cd’s. Hoe de verkoopcijfers na afloop waren weet ik niet. Zelf kwam ik niet in de verleiding. Of anders gezegd: over een paar jaar wil ik hem nog wel eens horen, misschien dat er dan een iets duidelijker signatuur doorklinkt in zijn interpretaties en dat er dan een cd’tje meegaat.

Gisteren klonk het allemaal wat clean en sloeg het vuur pas echt over toen hij een punt draaide aan een werk van eigen hand: Koraalfinale Psalm 71 vers 12 en 17. Nadat er zes korte fuga’s hadden geklonken in het derde deel gingen de klankstromen in orkaankracht door de kerk. Indrukwekkend zeker, maar dit was tevens een van de weinige momenten waarop bij Veldman de noten samensmolten tot een meeslepend geheel.

Net als in het charmante Menuet van Boccherini, een werk met een heel ander karakter, maar de jonge organist bracht ook dat merkbaar met bevlogenheid.

In een opus van de Argentijn-Amerikaan Hector Olivera, geschreven na een bezoek van hem aan de Bovenkerk in Kampen, legde Veldman de structuur prachtig bloot en was de dynamische opbouw goed te volgen. En ook een Vivaldi-bewerking van Bach had, net als veel werken gisteravond, analytische trekjes. Over de tempi – vooral het wel zeer langzame middendeel – kan men van mening verschillen. Maar de snellere delen konden absoluut beter. Een hoofdmelodie consequent neerzetten is natuurlijk een verdienste, maar dan liever wel tegen een minder troebele achtergrond.

Toch heeft Veldman laten horen dat hij het in zijn vingers heeft. En dat hij het publiek wel degelijk op sleeptouw kan nemen.

Recensies